Το κουδούνι του κ. Γαλανού χτυπούσε καθημερινά από τους Δημοτικούς συμβούλους, περιφερειάρχες και Δημάρχους ζητώντας τον ίδιο προσωπικά καθότι στην μικρή αυτή επαρχία όλοι γνώριζαν το βάρος της γνώμης του, δεν ξέρω ποιος το είχε ζυγίσει και το είχε εκθειάσει, πάντως ήταν ένα σεβαστό βάρος.
Ο κ. Γαλανός τα βαριόταν όλα αυτά, αλλά έδινε σε όλους ένα δεκάλεπτο να αναπτύξουν το πρόγραμμα τους για την επόμενη πενταετία. Συνήθως ήταν το ίδιο για όλους και είχε μέσα λέξεις πανομοιότυπες όπως : Όραμα για το μέλλον, η χώρα που μας αξίζει κλπ, γεγονός που τον έκανε να βαριέται ακόμη περισσότερο ώσπου λίγο πριν έρθουν οι εκλογές βαριόταν ακόμη και να πάει στην πόρτα να τους ανοίξει, οπότε εκείνοι σκέφτηκαν να μπαίνουν απ' το παράθυρο που όμως σφράγισε ο κουφός μπάτλερ με ταβανόπροκες και τότε σκέφτηκαν την καμινάδα που κάπνιζε ακόμη, από όπου έπεσε ένας Δημοτικός σύμβουλος, μαυρισμένος και τσουρουφλιστός, τόσο που η τυφλή μαγείρισσα τον μπέρδεψε με το κυνήγι που είχε παραγγείλει και δοκίμασε να τον σερβίρει το βράδυ με πουρέ και μεγάλα κομμάτια κανέλας, αλλά εκείνος πετάχτηκε απ' το μεγάλο τραπέζι που τον αλάτιζε και άρχισε να τρέχει στην πλαγιά φωνάζοντας "με όραμα", "η χώρα που μας αξίζει¨και τέτοια.
Αχώνευτος φάνηκε, είπε ο κ. Γαλανός και συμφώνησαν όλοι.
Ευτυχώς έπεσε άλλος ένας απ' την καμινάδα, το ίδιο βράδυ.