Η μελαγχολία του κύριου Γαλανού.

Ο κύριος Γαλανός είχε καιρό να βγει από το σπίτι του, κι αυτό σίγουρα αποτελεί είδηση. Περνούσε όλη την ημέρα μέσα στο σπίτι, τρώγοντας τα ανάλατα φαγητά της τυφλής μαγείρισσας (της είχε τελειώσει το αλάτι αλλά δεν εκείνη δεν το είχε δει) και ξημερωνόταν ακούγοντας ιστορίες από τον κουτσό οδηγό τότε που ήταν οδηγός σε πετρελαιοφόρο στην Μέση Ανατολή όπου έκλεινε την αφήγηση με τα ίδια πάντα λόγια. «Ε, ξημέρωσε και φύγαμε». 

Ο κουφός μπάτλερ στεναχωρημένα  κοιτούσε τον κύριο Γαλανό και για να μην τον βλέπει συνέχεια σε αυτήν την κατάσταση, διοργάνωνε events για να τον διασκεδάσει, όπως να φέρνει ψάρια αντί για κρέας από την αγορά περιμένοντας τα γαμωσταυρίδια της μαγείρισσας, άθλημα στο οποίο ήταν ανέκαθεν εξαίρετη επαγγελματίας. Ανεπιτυχώς όμως γιατί ο κύριος Γαλανό  τα είχε βαρεθεί όλα!. Τίποτα μα τίποτα δεν μπορούσε να βγάλει από το πρόσωπο του εκείνη την θλιμμένη έκφραση. 

Σε κάποια φάση συναισθηματισμού, ρώτησε απεγνωσμένα την μαγείρισσα τι θα μπορούσε να κάνει για να επαναφέρει το χαμόγελο στα χείλη του κύριου Γαλανού, τι θα μπορούσε να  κάνει για να τον κάνει ευτυχισμένο ξανά ; 
Εκείνη το έφερε στο μυαλό της, το γύρισε ανάποδα στην γλώσσα και τελικά το είπε: Να πεταχτείς για ψώνια και να γυρίσεις έπειτα από χρόνια όταν όλοι θα έχουμε πεθάνει από βαθιά γηρατειά; 

Η μαγείρισσα άναψε τσιγάρο από ευχαρίστηση για αυτό που είπε,